นาฬิกากับความรัก

-1.-
ใครที่ผูกนาฬิกาบ่อยๆ จนติด
คงจะรู้สึกได้ในวันที่นาฬิกาหายไปจากข้อมือ
ฉันเองก็เป็นคนที่ผูกนาฬิกามาตลอด
หากวันไหนลืมจะรู้สึกว่าบางอย่างมันหายไป
มันว่างๆ
และขัดเขินทุกครั้งที่ยกข้อมือที่ว่างเปล่าขึ้นมาดู

-2.-
เมื่อราวสองปีก่อนที่นาฬิกาเรือนโปรดของฉันพัง
ด้วยความไม่มีสติเอาข้อมือไปทุบผนังห้องน้ำเล่นๆ
โชคร้ายที่มือไม่เป็นอะไร นาฬิกาต่างหากที่พินาศ –
กระจกร้าว
ฉันถอดมันออกวางไว้ไม่ยอมเอาไปซ่อม
ด้วยว่ารู้สึกถึงภาพเก่าและวันเวลาที่เก็บอยู่ในนั้น
ฉันคิดโง่ๆ ว่าภาพเหล่านั้นจะตายไปพร้อมนาฬิกา

ฉันเลิกผูกนาฬิกา
และพบว่าตัวเองมีอาการยกข้อมือเก้อ-เก้อ
อยู่เป็นเวลานานพอดู

ความเคยชินเกิดขึ้น
เมื่อเราทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นประจำในระยะเวลานานพอควร
และยังคงความเคยชินอยู่
เมื่อสิ่งหนึ่งสิ่งนั้นหายไปในระยะแรกๆ

จนเวลาผ่านไปนาน
ฉันจึงเริ่มชินกับการแอบมองเข็มนาฬิกาบนข้อมือคนอื่น

-3-
เวลาผ่านไป พร้อมกับบาดแผลที่เริ่มเลือนหาย
ฉันตัดสินใจซ่อมนาฬิกา
นาฬิกาเรือนโปรดเรือนนั้นก็กลับมาอยู่บนข้อมือฉันได้เกือบอาทิตย์กว่าแล้ว


เมื่อมันกลับมาวันแรกๆ ฉันรู้สึกไม่คุ้น
จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่คุ้น
ฉันยังแอบมองนาฬิกาบนข้อมือคนอื่นอยู่เหมือนเดิม
ฉันรู้สึกเขินแกมขำทุกครั้งที่แอบมองข้อมือคนอื่นทั้งๆที่มีนาฬิกาอยู่บนข้อมือของตัวเอง


-4.-
ฉันนึกถึงใครบางคนที่มักจะปรากฏตัวพร้อมรอยยิ้มเสมอๆ
ในบางช่วงที่เขาหายหน้าหายเสียงไป ฉันรู้สึกขาดๆ
แต่ก็เพียงชั่วเวลาสั้นๆ
ในบางครั้งฉันพอใจที่มีเขาอยู่ใกล้ๆ ในวันที่ไม่แข็งแรง
แต่ในบางครั้งฉันกลับรู้สึกพอใจกับการได้เดินคนเดียว-เดี่ยว-เดี่ยวในวันว่าง


หรือเป็นความผูกพัน หรือเป็นเพียงความเคยชิน
--หัวใจฉันยังตอบคำถามได้ไม่กระจ่างชัดนัก

“คนเราจะรู้ค่าก็ต่อเมื่อเราสูญเสียสิ่งนั้นไป”
--ฉันมักได้ยินใครๆพูด
แต่ฉันกลับคิดว่าหากฉันยังมองไม่เห็น
ฉันน่าจะยอมเสียไปดีกว่าเพื่อให้ซึ้งถึงคุณค่านั้น

ฉันไม่อยากเอาเปรียบเขา
หากจะรั้งเขาไว้ด้วยความคุ้นเคยที่ไม่ใช่ความผูกพัน
ฉันไม่อยากโกหกตัวเอง หากจะรั้งเขาไว้ด้วยความไม่แน่ชัด
ฉันมีคำถามที่ยังขบไม่แตกกับคำว่า ผูกพัน
หรือว่าจะเป็นแค่คุ้นเคย
บางทีมันอาจจะเป็นการดี หากฉันจะอยู่ห่างหรือตัดขาด
เพื่อให้รู้จักหัวใจของตัวเองมากขึ้น

-5.-
กับใครบางคนที่ขาดหายไปจากชีวิต
อาจเป็นเหมือนนาฬิกาที่ขาดสาย
อาจรู้สึกแปลบๆและมองหากับการหายไปในช่วงแรก
แต่ไม่นาน….คงจะชิน