รักไร้สาย..

เธอลืมโทรศัพท์มือถือไว้บนรถไฟฟ้ากว่าผมจะเห็น รถไฟก็ออกจากสถานีแล้วผมได้แต่หวังคอยว่าเธอจะโทร.กลับมาเข้าเครื่องเพื่อ เช็กว่าใครเป็นคนเก็บให้

เฝ้าคิดประโยคคำพูดสวยๆ และสถานที่นัดหมายเท่ๆสำหรับการคืนโทรศัพท์
ใช่...ผมแอบชอบเธอมาหลายสถานีแล้วขึ้นสถานีเดียวกัน นั่งข้างกัน อยากพูดคุยแต่ไม่กล้า
ผมลอบมองเธอผ่านเงาสะท้อนจากกระจกหน้าต่างรถแต่ละวันมีสิ่งดีๆ ผ่านเข้ามาในชีวิต
เราจะเก็บไว้หรือปล่อยผ่านไปเสียงโทรศัพท์ดังมีสายเรียกเข้า
ผมรับสายแต่ไม่ใช่เสียงของเธอ เป็นเสียงจากนางพยาบาล
คุณพ่อเธอเป็นลมฟุบข้างถนนพลเมืองดีช่วยอุ้มส่งโรงพยาบาล
อาการหนักมากต้องรับการผ่าตัดด่วนคุณพ่อมีเธอเป็นลูกคนเดียว
ผมมีมือถืออันเดียวของเธอผมจึงกลายเป็นญาติคนเดียวที่สนิทที่สุดในขณะนี้
ผมรีบไปโรงพยาบาลทันทีถึงห้องไอซียู ป้ายหน้าห้องบอกให้ปิดมือถือก่อนเข้า
แล้วพอปิดมือถือของเธอผมก็เปิดอีกไม่ได้เพราะรหัสผ่านไม่มี
ผมทำทุกอย่างเท่าที่พอจะทำได้เซ็นชื่ออนุญาตให้ทำการผ่าตัดคุณพ่อของเธอ
รับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมด
รวมทั้งกลับไปตามหาเธอบนสถานีรถไฟฟ้าที่เห็นเธอครั้งสุดท้าย

ผมรู้สึกได้ว่าเธอก็คงกระวนกระวายตามหาคุณพ่อของเธอเหมือนกัน
”เธอมารับคุณพ่อกลับไปแล้วค่ะ”นางพยาบาลบอกเมื่อเห็นผมงงกับเตียงคนไข้ที่ว่างเปล่า
”เห็นบอกว่าพอรู้ว่าคุณพ่อเธอหายไปเธอก็โทร.เช็กทุกโรงพยาบาลที่ใกล้บ้าน”
แต่ผมเช็กทุกบ้านที่ใกล้โรงพยาบาลไม่ได้”เธอยังฝากข้อความถึงคุณด้วย”
นางพยาบาลยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆ มาให้เป็นตัวเลขสี่หลักลายมือบรรจง’2120’
”เธอบอกจะโทร.ไปหาคุณเอง” พยาบาลยิ้มผมยิ้มรับ หยิบมือถือของเธอขึ้นมาดู
แต่ละวันมีสิ่งดีๆ ผ่านเข้ามาในชีวิตระหว่างเราแอบมองสิ่งดีๆ ผ่านเงาในกระจก บางทีสิ่งที่ดีๆ
ก็แอบมองเราอยู่เหมือนกัน
เธอ : ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะคะ
เขา : ไม่เป็นไรหรอกครับ
เธอ : แล้วเราจะเจอกันที่ไหนดีคะ
เขา : ตรงแบล็คแคนย่อนในสถานีรถไฟที่เราเคยขึ้นบ่อยๆเป็นไงครับ
เธอ : ได้ค่ะ กี่โมงดีคะ
เขา : อีกชั่วโมงนึงเจอกันนะครับ
เธอ : ได้ค่ะ พอคุณถึงแล้วโทรเข้าเบอร์นี้นะคะ
01***-****
เขา : ได้ครับ ว่าแต่คุณมีมือถือสองเครื่องหรือครับ
เธอ : อ๋อ ไม่ใช่หรอกค่ะ ดิฉันยืมมือถือของคู่หมั้นดิฉันมาน่ะค่ะ
เขา : เออออ.................ครับ แล้วเจอกันนะครับ...
เธอ : ขอบคุณอีกครั้งนะคะ แล้วเจอกันค่ะ
เขา : เราจะพอเป็นเพื่อนกันได้มั๊ยครับ
เธอ : อืมมม ได้ซิคะ
เขา : คือผมเห็นคุณขึ้นระไฟฟ้าไปทำงานมาสามปีแล้วครับทุกครั้งถ้ามีที่ว่างผม พยายามไปนั่งข้างคุณหรือไม่ก็ไปยืนข้างๆคุณผมแอบมองคุณจากเงาสะท้อนในกระจก ทุกครั้งเลยครับ
เธอ : จริงหรือคะ ดิฉันก็มองคุณมานานแล้วค่ะแต่ดิฉันมองที่คุณตรงๆเลยค่ะ
ดิฉันมองคุณปีนึงเต็มๆ เลยค่ะแต่คุณไม่มีทีท่าว่าจะมองดิฉันเลย
ตอนนั้นดิฉันเห็นคุณมองแต่วิวข้างนอกดิฉันมองอยู่หนึ่งปีเต็ม
ดิฉันคิดว่าคงไม่มีหวังแล้ว ยังไงๆเขาก็ไม่สนใจดิฉัน
ดิฉันเลยไม่ได้สนใจคุณอีกเลยค่ะ

สองปีให้หลังดิฉันเลยมองคนที่อยู่อีกข้างของดิฉันแล้วเขาก็ส่งยิ้มให้ดิฉันค่ะเรามองกันอยู่ปีครึ่งค่ะ
หกเดือนที่แล้วเราก็ได้คุยกันครั้งแรกค่ะ
คุณเชื่อมั๊ยคะว่าเราเพิ่งหมั้นกันอาทิตย์ที่แล้วเองค่ะเขา : ...........(อึ้งไปเลยพูดไม่ออก)
..............คะคคครับ......ขอให้คุณกับคู่หมั้นมีความสุขมากๆ
นะครับ..........แล้วเจอกันครับ..........บายครับ.......