เมื่อความรักเกิดขึ้นระหว่างคนทั้งสอง
สายใยที่จะเชื่อมโยงกันและกันให้ใกล้ชิด แนบแน่น
แม้ยามห่างไกล ก็คือ ความผูกพัน แต่ความผูกพันก็ไม่ใช่
สิ่งที่จะบอกว่า คุณทั้งสอง จะต้องชอบอะไรเหมือนๆ
มีความเห็นตรงกันไปซะทุกเรื่อง
หรือแม้แต่ตัวจะต้องติดกัน เป็นปาท่องโก๋ตลอดเวลา
เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น ไม่คุณก็อีกคนหนึ่ง
จะต้องอึดอัดเข้าสักวันหนึ่งแน่ หรือไม่ก็ต้องอกแตกตาย
ถ้าเกิดถึงเวลาที่ต้องห่างไกลกันมากๆ
จนไม่เป็นอันกินอันนอน กันพอดี
อย่างนี้มันก็คงไม่เรียกว่าความผูกพันแล้วล่ะค่ะ
น่าจะเป็นการผูกมัดมากกว่า
ตัวอย่างของความผูกพัน
ที่มากเกินไปจนเป็นการผูกมัดนั้น ก็เช่น
คุณเกิดความรู้สึกหึงหวงเขามากๆ จนไร้เหตุผล
(ไม่ไว้ใจกันนั่นแหละ) จนทำให้ทะเลาะกันบ่อยๆ
หรืออีกแบบหนึ่งคือ คุณรู้สึกว่าเวลาเขาไม่อยู่โลกทั้งใบ
ดูจะหมองหม่นไปซะหมด
แบบว่าขาดเขาไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียวเลย
ทั้งสองอย่างที่กล่าวมา
มันทำให้คุณเป็นทุกข์เมื่อมีรักใช่ไหมล่ะ
ก็เพราะคุณใช้ความรัก เป็นเครื่องกักขังกันละกัน
จนกลายเป็นการผูกมัดน่ะซิ
แล้วความผูกพันนั้นคืออะไรล่ะ อันที่จริงแล้ว
ความผูกพัน จะไม่สร้างความทุกข์ทรมาน ให้แก่ผู้ที่รู้จัก
แต่มันจะก่อให้เกิด ความสุขกับทุกคู่ที่ผูกพัน
เพราะเมื่อเราผูกพันกันย่างจริงๆ นั้น ก็จะไม่รู้สึก
กระวนกระวายทั้งยามใกล้ชิด หรือห่างไกลกัน ไว้ใจ
และมีความสุขอยู่เสมอ เหมือนกับว่า ตัวไกลแต่ใกล้ใจ
อะไรประมาณเนี่ยค่ะ
แหม! อธิบายเป็นนามธรรมแบบนี้เพื่อนๆ คง งง อยู่
(เพราะเขียนเองก็ยังงงเลย) ก็อย่างเช่น เวลาที่เพื่อนๆ
กับคนรักต้องห่างกัน แบบอยู่กันคนละฟากฟ้า
แต่ก็ยังรู้สึกเหมือนมีเขาคนนั้น อยู่ใกล้ๆ
ตลอดเวลาอะไรประมาณเนี่ย
พื้นฐานของความผูกพัน นั้นก็ต้องเริ่มจาก ความไว้ใจ
เว้นช่องว่างให้ห่างกันพอประมาณ เพื่อให้แต่ละคน
ได้มีโอกาสตามหาฝันของตนบ้าง
มีโอกาสเป็นตัวของตัวเองบ้าง ดังคำของ Kahlil Gibran
กวีชาว เลบานอน ที่บอกว่า
ให้เติมเต็มในถ้วยของกันและกัน
แต่อย่าดื่มในถ้วยเดียวกัน
ให้แบ่งปันขนมปังแก่กัน แต่อย่ากินก้อนเดียวกัน
ให้สนุกสนานด้วยกันอย่างร่าเริง
แต่ก็ปล่อยให้อีกฝ่ายไปสนุกคนเดียวบ้าง
ให้ยืนอยู่ด้วยกัน แต่อย่ายืนชิดกันจนเกินไป
เพราะความผูกพัน มีพัฒนาการมาจากความรัก
การที่เรารู้จัก พิจารณาแง่มุมของความรักให้ดี
อย่ารักจนกลายเป็น การหน่วงเหนี่ยวกันและกันจนเกินไป
แล้วความรักของคุณ ก็จะไม่เป็นทุกข์แน่นอนค่ะ
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น