สายน้ำบริสุทธิ์ กับ ความรักที่ถูกมองข้าม

สายน้ำบริสุทธิ์ กับ ความรักที่ถูกมองข้าม


สิ่งสวยงามหาสิ่งใดเปรียบมิได้ คือความรัก ความรักเปรียบเสมือนสายน้ำบริสุทธิที่ไหลริน สายน้ำนั้นจะค่อยๆไหล ไหลไปตามทางของมันที่ถูกกำหนดไว้ สายน้ำจะไหลไปเรื่อยๆ ไม่มีวันที่สายน้ำจะย้อนกลับขึ้นมาได้ เพียงแต่คอยเฝ้ามอง และปล่อยไปตามทางของมัน แต่ทางของสายน้ำก็สามารถที่จะเปลี่ยนแปลงได้ แต่ทางน้ำสายเก่าก็ยังอยู่อยู่เช่นเดิม ยังคงเป็นร่องรอยของทางน้ำที่เคยไหลมาแต่ก่อน ถึงแม่ว่าสายน้ำจะบริสุทธิ์ แต่สายน้ำที่บริสุทธ์นั้นก็สามารถขุ่นมัวได้ถ้าสายน้ำนั้นขาดการใช้อย่างทนุ ถนอม และถูกใช้อย่างไม่เห็นคุณค่า ทุกหยดของน้ำนั้นล้วนเกิดมาจากการที่ไอน้ำค่อยๆกลั่นตัวออกมาเป็นน้ำ บริสุทธิ์ สายน้ำนั้นไม่ต้องการการดูแลเอาใจใส่แต่อย่างใด ขอเพียงแค่รู้จักคุณค่า ไม่ทำให้หยดน้ำบริสุทธิ์นั้น เกิดความขุ่นหมอง แต่สายน้ำนั้นยากที่จะกลับไปเป็นสายน้ำที่ใสเหมือนเดิมแล้ว แต่ก็ไม่ควรที่จะทำให้สายน้ำนั้นขุ่นหมองกว่าที่เป็นอยู่ จากสายน้ำที่ใสบริสุทธ์ถูกใช้ไปอย่างไม่เห็นคุณค่า ขาดการดูแลเอาใจใส่ แล้วสายน้ำที่ขุ่นมัวที่ไม่มีใครที่ต้องการ จะไหลต่อไปเพื่ออะไร ...

สายน้ำบริสุทธิ์นั้น ก็เหมือนกับชีวิตคนเรา สายน้ำที่ใสบริสุทธ์ก็เหมือนกับความรักที่บริสุทธิ ที่ค่อยๆเพิ่มพูนขึ้น ความรักจะเดินไปตามทางของมันที่ถูกกำหนดเอาไว้ ความรักที่แท้จริงจะถูกพิสูจน์โดยกาลเวลาที่เดินไปอย่างไม่มีทางหยุด แต่ถ้าหาเกิดความผิดพลาด กาลเวลาที่ไม่สามารถหวนกลับไปได้ทำให้ไม่สามารถย้อนเวลาไปแก้ไขในสิ่งต่างๆ ที่อยากแก้ได้ ก็เหมือนกับสายน้ำที่ไหลไปแล้วไม่มีทางไหลย้อนกลับ ทำได้เพียงแต่ปล่อยให้เป็นไปตามทางของมัน และค่อยๆแก้ไขในสิ่งที่เกิดขั้น แต่ถ้าหากแก้ในสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้ ก็ต้องอาศัยเวลา เวลา ที่จะทำให้ลืมทุกสิ่ง แต่ทุกๆครั้งที่คนเรานั้นพยายามที่จะลืมในสิ่งๆหนึ่ง ก็จะยิ่งเป็นการกระตุ้นทำให้เรายิ่งนึกถึงสิ่งๆนั้นขึ้นมาอีก ซึ่งเป็นเรื่องยากที่ต้องใช้เวลาในการแก้ไข ถึงแม้ความรักนั้นจะเป็นไปอย่างสวยงาม แต่ถ้าหากความรักนั้นที่ให้ไป แต่ถูกตอบแทนโดยการไม่เห็นคุณค่าของความรักที่มีให้ แต่ความรักที่ถูกทุ่มเทไปทั้งกายและใจนั้น มีคุณค่ามากมาย ล้วนแล้วแต่เกิดมาจากจิตใจ ที่หวังจะให้ แต่กลับถูกมองผ่านไปโดยไม่เห็นค่าอะไร เมื่อรักที่ถูกมองข้ามโดยไม่เห็นคุณค่า ก่อให้เกิดความรู้สึกท้อแท้ สิ้นหวัง จมปรักอยู่กับความว้าเหว่ ทำให้เกิดความเหงาในจิตใจ และความว้าเหว่ ก็สอนให้เรารู้จักเข้มแข็ง กัดฟันที่จะต้องทำใจ และตัดใจจากสิ่งที่เราเคยรัก บางครั้งความรักที่ผ่านมาก็สอนให้รู้จักที่จะหยุดคิด มิใช่งมงายอย่าไม่ลืมหูลืมตา บ้างก็ทำให้รู้ว่า โง่ที่จะรัก และวิ่งตาม และสอนให้รู้จักบทเรียนต่างๆ แต่เมื่อความรักนั้นจากไป และกลับมาอีกครั้งก็ยากที่จะกลับไปรักได้รัก เนื่องด้วยบทเรียนที่ผ่านมา ได้ฝากฝังรอยแผลที่คอยเตือนใจ ซึ่งเป็นบทเรียนบทสำคัญที่คอยตอกย้ำถึงเรื่องราวในอดีต และยากที่จะลืมถึงความเจ็บช้ำที่คอยตอกย้ำเสมอมา

ความรักที่ถูกมองข้ามไปอย่างไม่เห็นคุณค่า อาจทำความเจ็บช้ำมากมายแก่คนๆนั้น จนบ้างก็ทำให้รู้สึกท้อแท้ สิ้นหวัง หมดแรงที่จะเดินต่อไปข้างหน้า มีเพียงในห้วงแห่งความฝัน ที่มีเพียงความเดียวดายที่เดินเคียงคู่ไปกับความเหงาในหัวใจ...


ความรักดุจสายน้ำบริสุทธ์
ทั้งความสุขความทุกข์พาใสสั่น ที่เธอทำกับฉันพาหวั่นไหว
อยากให้เธอรับรู้ความในใจ ที่ไม่เคยเปิดเผยให้ใครฟัง
คอยนึกฝันถึงความในอดีต ดุจดั่งมีดที่คอยแทงใจฉัน
นึกคิดพินิจความสัมพันธ์ ทุกคืนวันเฝ้าคิด ถึงเพียงเธอ