Demention of Time

king
ตอนที่ 1 ----- ความทรงจำ
“ อลิซ ! อลิซ ! ตื่นได้แล้วจ้ะ แม่ว่าลูกคงไม่อยากไปโรงเรียนสายตั้งแต่เปิดเทอมวันแรกหรอก
“ เสียงตะโกนของคุณนายเชอร์ชิลจากห้องครัว ช่างกวนโสตประสาทสาวน้อยร่างเล็ก อย่างอลิซเสียจริง
“ ค่ะ…แม่ “ อลิซรับคำด้วยน้ำเสียงที่ไม่เต็มใจนัก แล้วเธอก็ดันร่างอันบอบบางขึ้นจากเตียงสีชมพูหนานุ่ม
พลางพูดกับตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์ “ น่าเบื่อจริง ๆ เลย ตื่นมาก็กลายเป็นแค่อลิซ เชอร์ชิล เด็กนักเรียนเกรด 11 อยู่ไฮสกูล
ทำไมไม่เป็นเหมือนในฝันบ้างนะ ….ข้าคือเจ้าหญิงเอลิซา พระราชธิดาแห่งจักรพรรดิผู้ครองนครบาร์บิโอส … เฮ้อ ! …
” อลิซก็คงจะเหมือนกับเด็กสาวทั่ว ๆ ไป ที่เพ้ออยู่กับความฝันลม ๆ แล้ง ๆ ซึ่งไม่มีทางเป็นไปได้
“ อลิซ ! แม่เรียกลูกหลายครั้งแล้วนะ มัวมายืนเหม่ออะไรอยู่ เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก ”
คุณนายเชอร์ชิลขึ้นมาตามลูกสาวจอมรั้นถึงในห้องแล้วว่าเธออย่างเสียไม่ได้ อลิซสะดุ้งจากฝันหวาน
“ หนูไม่ได้เหม่อนะคะ หนูแค่กำลังคิดอยู่ว่าจะแปรงฟันก่อนหรือจะทานอาหารเช้าก่อนดี ”
นี่เป็นคำแก้ตัวที่ฟังดูไม่เข้าท่าเลยจริง ๆ สำหรับนักเรียนเกรด 11 อย่างอลิซ คุณนายเชอร์ชิลยิ้มอย่างเอ็นดูแล้วส่ายหน้า “
แม่ว่าลูกคงต้องไปหัดโกหกมาใหม่ให้แนบเนียนกว่านี้แล้วล่ะจ้ะ รีบไปแต่งตัวเถอะ อาหารเช้าเสร็จแล้ว ”
คุณนายเชอร์ชิลออกจากห้องของอลิซแล้วเดินลงบันไดตรงไปยังห้องครัวตามเดิม …. ‘ อีฟ เชอร์ชิล ‘ แม่ผู้แสนดี
เธอคอยกวดขันและดูแลทุกข์สุขของครอบครัวเสมอ ๆ โดยเฉพาะลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนอย่างอลิซ
ซึ่งตามปกติของครอบครัวทั่ว ๆ ไปจะให้อิสระลูก ๆ ในการดูแลตนเองตั้งแต่เรียนเกรด 9
แต่คุณนายเชอร์ชิลยังคงตักเตือนและมีกฎเกณฑ์กับลูก ให้อิสระได้ในบางเรื่องที่สมควรเท่านั้น
จึงทำให้อลิซมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ ไม่เอาแต่ใจตนเองเหมือนวัยรุ่นคนอื่น ๆ ….
อลิซแต่งตัวด้วยชุดเก่งของเธอ กางเกงยีนส์ขายาวสีน้ำเงิน เสื้อยืดแขนสั้นสีขาวเข้ารูป
พร้อมกับสะพายกระเป๋าเป้ใบใหม่เดินลงมายังห้องครัว เธอมองดูอาหารเช้าที่คุณนายเชอร์ชิลผู้เป็นแม่เตรียมไว้
อลิซมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก “ แม่คะ วันนี้ไม่มีเนยถั่วหรอ หนูไม่ชอบขนมปังทาแยมสตอเบอรี่
เพราะมันทำให้หนูนึกถึงวันงานโรงเรียนปีที่แล้ว ชวนคลื่นไส้จริง ๆ เลยค่ะ ” คือ .. เรื่องก็มีอยู่ว่า
วันงานโรงเรียนของอลิซเมื่อปีที่แล้ว ได้จัดให้มีการแข่งขันกินวิบาก ซึ่งเธอก็ลงสมัครเป็นตัวแทนของห้องเข้าร่วมแข่งขัน
กติกากำหนดไว้ว่าผู้เข้าแข่งขันจะต้องกินขนมปังทาแยมสตอเบอรี่ 30 แผ่น
ผู้ที่กินหมดเป็นคนแรกแล้ววิ่งเข้าเส้นชัยก่อนจะเป็นผู้ชนะ เมื่อเริ่มแข่งขัน อลิซก็ยัดขนมปังเข้าปากทันที
จนกระทั่งถึงแผ่นที่ 23 เธอก็เริ่มรู้สึกตัวว่ามีอาการไม่ค่อยดี ภายในร่างกายเริ่มปั่นป่วน
ในที่สุด .. ขนมปังทั้งหมดที่สวาปามเข้าไปก็พากันทะลักออกจากปากของเธอ จากนั้นเธอก็มารู้สึกตัวอีกทีในโรงพยาบาล
จึงเป็นเหตุให้อลิซขยาดกับขนมปังทาแยมสตอเบอรี่อยู่เป็นแรมปี “ ตายจริง ! แม่ขอโทษทีจ้ะ
แม่ลืมเรื่องนั้นไปเสียสนิท เห็นว่าเนยถั่วหมดแม่ก็เลยเอาแยมมาใช้แทน ” คุณนายเชอร์ชิลบอกลูกสาว
“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวหนูไปหาอะไรกินที่โรงเรียนก็ได้ เอ … แล้ววันนี้พ่อไม่ไปทำงานหรอคะ รถยังจอดอยู่ที่หน้าบ้าน ”
อลิซพูดพลางรวบผมบลอนด์ยาวของเธอมามัดด้วยที่ผูกผมสีฟ้าอันโปรด
“ วันนี้พ่อมีประชุมตอนสายจ้ะ ลูกมัวแต่ถามอยู่นั่นแหละ ไปโรงเรียนได้แล้ว
จักรยานของลูกจอดอยู่ข้าง ๆ รถพ่อ ขี่ระวัง ๆ หน่อยนะจ๊ะ ” คุณนายเชอร์ชิลเตือนลูกสาวด้วยความเป็นห่วง
“ ตอนเย็นเจอกันนะคะแม่ ” อลิซกล่าวลาแม่ แล้วออกจากบ้าน ขี่จักรยานตรงไปยังโรงเรียนอย่างกระฉับกระเฉง
ระหว่างทางนั้นเอง อลิซบังเอิญพบกับเด็กชายคนหนึ่ง ซึ่งดูจากลักษณะแล้ว คาดว่าอายุก็คงจะราว ๆ กับเธอ
ขี่จักรยานมาขนาบข้าง ๆ เธอ ใบหน้าของเขาทำให้อลิซถึงกับสะดุ้ง ด้วยเหตุว่า ในความฝันของเธอนั้นมีภาพของเขา
อลิซหวนนึกถึงเรื่องราวที่เธอฝันเมื่อคืนนี้ …… ' บุรุษผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้ ไม่ว่าศัตรูหน้าไหน ก็จักปราบได้ภายในหนึ่งวัน '
เจ้าชายคาร์ลอส ราชโอรสแห่งจักรพรรดิซาร์ซิอุส ผู้เป็นคู่หมั้นคู่หมายแห่ง …… “ เฮ้ ! เฮ้ ! ยายเฉิ่ม ขี่จักรยานระวังหน่อยสิ ”
เด็กชายพูดขึ้น อลิซรู้สึกตัวจากภวังค์ “ นายว่าใครว่ายายเฉิ่ม ” อลิซกล่าวอย่างไม่พอใจ
“ ก็ว่าเธอนั่นแหละยายเฉิ่ม เหม่ออยู่ได้ ขี่จักรยานอยู่นะ เดี๋ยวก็ชนต้นไม้ข้างทางหรอก ”
อลิซคิ้วขมวดด้วยความโมโห แล้วปั่นจักรยานแซงขึ้นไป “ นายงี่เง่า เข้ามาอยู่ในฝันเราได้ยังไงกันนะ นิสัยอย่างนี้
หน้าตาอย่างนี้ไม่เหมาะที่จะเป็นเจ้าชายเลย เพราะนายคนเดียวทำให้ฉันนึกเรื่องไม่ออกว่าเป็นยังไงต่อ ”
อลิซพึมพำกับตนเอง
‘ กริ๊ง ! กริ๊ง ! ‘ เสียงสัญญาณเข้าเรียนคาบแรกดังขึ้น บรรดานักเรียนต่างก็รีบวิ่งเข้าชั้นเรียนนั่งที่ของตนเอง
“ สวัสดีตอนเช้าจ้ะนักเรียนทุกคน “ ครูประจำชั้นของอลิซกล่าวทักทายนักเรียนเพื่อต้อนรับเปิดเทอมในวันแรก
‘ ครูมอนตี้ ’ เป็นครูที่อลิซเคารพและชื่นชมมาก เพราะครูคนนี้ทั้งสวย ทั้งเก่ง และแสนดีเป็นที่สุด
“ นักเรียนทุกคนฟังทางนี้หน่อยนะจ๊ะ ครูมีข่าวดีจะบอก ห้องของเราจะมีนักเรียนใหม่
เขาย้ายมาจากแอล.เอ. ประเทศสหรัฐอเมริกาจ้ะ เคลวินแนะนำตัวให้เพื่อน ๆ รู้จักสิจ๊ะ ”
ครูมอนตี้เรียกเด็กชายที่ยืนหน้าห้องให้แนะนำตัว “ สวัสดีเพื่อน ๆ ผมชื่อเคลวิน ลอฟท์ ยินดีที่ได้รู้จัก ”
เด็กหนุ่มแนะนำตัวเองแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตร ….
‘เคลวิน ลอฟท์’ นักเรียนใหม่ ซึ่งย้ายมาจากแอล.เอ. ประเทศสหรัฐอเมริกา
สาเหตุเพราะพ่อของเขาต้องมาติดต่องานที่ลอนดอน ประเทศอังกฤษ บ่อยครั้ง ทำให้ไม่มีเวลาอยู่กับครอบครัวนัก
เขาจึงเสนอให้พ่อย้ายมาตั้งถิ่นฐานอยู่ในลอนดอนเสียเลย เคลวินมักจะเป็นที่ชื่นชอบของสาว ๆ ด้วยหน้าตาที่คมเข้ม
ผิวสีขาวอมชมพู ผม บลอนด์ รูปร่างสูงโปร่ง ดูแข็งแรงทะมัดทะแมง ที่สำคัญคือเขามีฐานะร่ำรวย
อาจจะมีแค่บางคนเท่านั้นที่ไม่ค่อยถูกชะตากับเขาเท่าไหร่ นั่นก็คงไม่พ้นสาวจอมแสบอย่างอลิซ
“ อีตาหน้าแหลมจอมเก็ก ปากเสียเนี่ยนะ จะย้ายมาอยู่ห้องเรา เชอะ ! เห็นหน้าแล้วขนลุกเป็นบ้า ”
อลิซจ้องหน้าเคลวินด้วยสายตาอาฆาต “ เอาล่ะจ้ะ เดี๋ยวเคลวินไปนั่งตรงที่ว่างข้าง ๆ อลิซก็แล้วกันนะจ๊ะ ”
ครูมอนตี้กล่าวพร้อมกับชี้ทางให้เคลวิน อลิซได้ยินดังนั้นก็ชักสีหน้าไม่พอใจ “
ครูคะ หนูว่าให้เขาไปนั่งข้าง ๆ อัลเบิร์ตดีกว่า ที่ตรงนั้นก็ว่างนี่คะ ” อลิซลุกขึ้นค้านเสียงแข็ง
“ อลิซจ๊ะ ที่ตรงนั้นน่ะ เป็นที่นั่งของเดลี่ วันนี้เขาไม่มาโรงเรียน เธอก็รู้นี่จ๊ะ” ครูมอนตี้ให้เหตุผล
อลิซต้องนั่งลงสงบปากสงบคำอย่างเสียไม่ได้ เคลวินเดินมานั่งข้าง ๆ อลิซ
เขายิ้มเยาะเธอราวกับว่าตนเองเป็นพระราชา “ ไงจ๊ะยายเฉิ่ม เราเจอกันอีกแล้วนะ ยินดีที่ได้รู้จัก ”
อลิซมองเขาด้วยหางตา “ ชื่ออลิซ เชอร์ชิล ย่ะไม่ใช่ยายเฉิ่ม แล้วฉันก็ไม่ยินดีที่จะรู้จักกับนายด้วย ”
เคลวินยักไหล่ท่าทางไม่แยแสกับคำพูดของอลิซ
“ เราก็มาเริ่มเรียนวิชาแรกกันเลยนะ นักเรียนทุกคนหยิบหนังสือขึ้นมาแล้วเปิดหน้า ………… ”
‘ กริ๊ง ! กริ๊ง ! ‘ เสียงออดดังขึ้น เป็นสัญญาณว่าได้เวลาพักกลางวัน “ เฮ้อ ! ได้เวลาพักแล้ว ค่อยยังชั่วหน่อย
กำลังหิวอยู่พอดีเลย ” แองเจลลา พูดพลางเก็บหนังสือเรียนอย่างสบายอารมณ์ …. ถ้าเอ่ยถึงชื่อของสาวไฮโซอย่าง
‘ แองเจลลา ริกกัมส์ ‘ แล้วล่ะก็ คงจะไม่มีใครที่ไม่รู้จัก เพราะเธอคือลูกสาวนักธุรกิจใหญ่ในลอนดอน
เป็นนักเรียนเกรด 11 ห้องเดียวกับอลิซ มีตำแหน่งเป็นถึงดาวประจำโรงเรียน ซึ่งหนุ่ม ๆ ต่างก็พากันหมายปอง
แต่อลิซไม่ค่อยชอบหน้าเธอนัก เพราะเจ้าหล่อนเคยทำให้อลิซเสียหน้าหลายครั้งในงานบอลล์ของโรงเรียน
โดยเฉพาะครั้งที่ผ่านมา เธอถูกแองเจลลาสกัดขาบนเวทีการประกวดชุดแฟนซีจนล้มไม่เป็นท่า
เพื่อน ๆ ต่างพากันหัวเราะเยาะ และเอาชื่อเธอขึ้นบอร์ดในตำแหน่งของตัวตลกประจำงาน
หลังจากนั้นอลิซก็ไม่กล้ามาโรงเรียนถึงสองสัปดาห์ …. “ นี่ ! แองเจลลา เธอดูนั่นสิ นักเรียนใหม่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
ยายอลิซคู่ปรับเธอน่ะ หล่อมากเลยล่ะ ดูสิ ! เขามองมาที่เธอด้วยนะ ” รอเรนซ์ กระซิบบอกแองเจลลา ….
‘ รอเรนซ์ เวลสัน ’ เป็นลูกสาวบรรณาธิการหนังสือพิมพ์รายวันฉบับหนึ่ง รูปร่างของเธอออกจะท้วม ๆ ผิวขาว
ผมสีน้ำตาลแก่ โดยรวมแล้วก็เป็นผู้หญิงที่น่ารักคนหนึ่งทีเดียว
กิจวัตรประจำวันของเธอก็คือการติดสอยห้อยตามสาวไฮโซ
ดาวประจำโรงเรียน เพราะคิดว่ารัศมีความโดดเด่นของแองเจลลาจะทำให้เธอกลายเป็นที่สนใจของบรรดา
หนุ่ม ๆ บ้าง แต่จนบัดนี้ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีหนุ่มคนไหนมาติดพันเธอสักราย
อาจมาจากสาเหตุว่า คุณเธอเป็นประเภทที่ชอบสอดรู้สอดเห็นไปเสียทุกเรื่อง
อีกทั้งยังปากร้ายจนไม่มีใครกล้าต่อปากต่อคำด้วย …. “ นี่ยายเฉิ่ม ไม่ใช่สิ !
อลิซคุณยินดีที่จะไปรับประทานอาหารกลางวันกับหนุ่มหล่อมาดเข้มอย่างกระผมหรือเปล่าครับ”
เคลวินกล่าวชวนสาวจอมแสบ อลิซเก็บหนังสือใส่กระเป๋าแล้วหันไปมองหน้าเขา
ขณะที่เธอกำลังจะตอบปฏิเสธ แองเจลลาก็เดินเข้ามาขัดจังหวะพอดี
“ สวัสดีจ้ะ เคลวิน ยินดีต้อนรับแล้วก็ยินดีที่ได้รู้จักนะ แองเจลลา ริกกัมส์ ดาวโรงเรียนจ้ะ
แล้วนี่ก็รอเรนซ์ เวลสัน เพื่อนสนิท “ แองเจลลาแนะนำ ตนเองและเพื่อนพลางกระหยิ่มยิ้มย่องมองหน้าอลิซ
“ ยินดีเช่นกันกันครับ ” เคลวินยิ้มรับแล้วเขาก็หันหน้าไปหาอลิซชวนเธอไปทานอาหารกลางวันอีกครั้ง
แองเจลลาไม่พอใจเป็นอย่างมาก “ นี่ ! เคลวิน ยายนี่น่ะเป็นยายเฉิ่มประจำห้องเลยล่ะ ทั้งซุ่มซ่าม ทั้งปากเสีย
ไม่มีหนุ่มคนไหนกล้าควงหรอก “ แองเจลลาพูดพลางหัวเราะ “ จริง ๆ นะ ยายนี่หน้าตาไม่ดี ยังจะซุ่มซ่ามอีก เคลวิน !
นายควรจะให้เกียรติชวนสาวสวยอย่างแองเจลลามากกว่านะ ” รอเรนซ์สนับสนุน
เคลวินคิ้วขมวดมองหน้าแองเจลลาและรอเรนซ์ “ หน้าตาเธอสองคนก็ดีนะ แต่ท่าทางจะนิสัยไม่ดี ปากเสียชะมัด
นี่หรอที่สมควรจะให้เกียรติ อลิซเป็นเพื่อนผม แล้วเธอก็ไม่พูดจาดูถูกใครแบบพวกคุณสองคนด้วย
ผมจะชวนเธอไปแล้วมันเรื่องอะไรของคุณ ……. ” ขณะนั้นเอง บางสิ่งบางอย่างกระโจนเข้ามาในจินตนาการของอลิซ …
‘ ข้าเจ้าชายคาร์ออส ให้สัตย์ปฏิญาณว่า จักปกปักษ์และคุ้มครองท่านไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่
องค์หญิงเอลิซา ‘ … “ เฮ้ ! เฮ้ ! อลิซ เป็นอะไรไปหรือเปล่า “ เคลวินเรียกอลิซ เธอสะดุ้งขึ้น “ ไม่ได้เป็นอะไร ”
อลิซตอบ “ เธอนี่ สงสัยจะเฉิ่มอย่างที่เขาว่าจริง ๆ เหม่อบ่อยเหลือเกินนะ ”
เคลวินหัวเราะ อลิซมองเขาด้วยหางตาอีกครั้ง “ ขอโทษก็ได้ครับคุณผู้หญิง
ทีนี้เราสองคนจะไปหาอะไรลงท้องกันได้หรือยังล่ะ หิวจะแย่แล้ว ” เคลวินพูดขึ้น
อลิซมองไปรอบ ๆ ห้อง ทำหน้าตาฉงน “ แล้วแองเจลลากับรอเรนซ์ล่ะ หายไปไหนแล้ว ”
เคลวินส่ายหน้า “ นี่ ! คุณผู้หญิงครับ มัวแต่เหม่อถึงหนุ่มที่ไหนอยู่ล่ะ สองคนนั่นโดนว่า
จนเดินกระแทกเท้าไม่พอใจออกไปตั้งนานแล้ว ป่านนี้คงไปโวยวายด่าผมอยู่ที่ไหนสักที่นั่นแหละ “
อลิซหัวเราะเบา ๆ แล้วลุกขึ้นจากโต๊ะ “ ไปกันได้แล้วล่ะ ตอนนี้หิวมากเลย ”
เคลวินพยักหน้าแล้วลุกขึ้น อลิซสะพายกระเป๋าเป้แล้วเดินนำเขาออกจากห้อง
หลังจากทานอาหารเสร็จ เคลวินและอลิซก็เดินกลับมาที่ห้องเรียน ระหว่างทางอลิซถามคำถามกับเคลวิน
“ เคลวิน ! คือว่า … อยากจะถามอะไรนายหน่อยนะ ที่แองเจลลาเข้ามาพูดคุยกับนาย
นายไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือไง ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นนะ เขาคงจะดีใจจนออกนอกหน้าไปแล้ว
ที่ดาวโรงเรียนอย่างแองเจลลาเข้ามาคุยด้วยน่ะ ” เคลวินเอามือทั้งสองข้างของเขาซุกเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์
“ ผู้หญิงที่ชอบดูถูกคนอื่นแบบนั้นน่ะ ไม่น่ารักเอาซะเลย ” อลิซได้ฟังดังนั้น
เธอก็เริ่มรู้สึกชื่นชมในตัวเคลวินอย่างบอกไม่ถูก ผิดกับครั้งแรกที่ได้เจอกัน
แต่เธอก็ยังสงสัยอยู่ว่าเขาเป็นใครกันแน่ ทำไมเธอจึงมีภาพเขาอยู่ในความฝันทั้ง ๆ ที่เธอและเขาไม่เคยพบเจอกันมาก่อน ………